ნომერი ტექსტი
2 ეც ნაწილი შჳდთაცა და რვათაცა, რამეთუ არა უწყი, რაჲ იყოს ბოროტი ქუეყანასა ზედა.
4 რომელი ჰსცავნ წჳმასა, არა სთესის, და, რომელი ჰხედავნ ღრუბელთა, არა მკინ.
5 რომელსა-იგი არა მეცნიერ არს, ვითარ არს გზაჲ იგი სულისაჲ, ვითარცა ძუალი მუცელსა მიდგომილსა, ეგრჱთ ვერ ცნნეს ქმნულნი ღმრთისანი, რავდენნი ქმნნეს ყოველსა თანა.
6 განთიად სთესე თესლი შენი და მწუხრი ნუ დაუტევებნ ჴელი შენი, რამეთუ არა უწყი, რომელი დაადგრეს, ანუ იგი, ანუ ესე, და უკუეთუ ორივე ერთბამად კეთილ.
7 და ტკბილ არს ნათელი და კეთილ ხილვად თუალთა მზისათა.
8 დაღათუ მრავალ წელ ცხომდეს კაცი და მათ ყოველთა შინა იხარებდეს და მოიჴსენნეს დღენი იგი ბნელისანი, რამეთუ მრავალ იყვნენ ყოველნი მომავალ ამაოჲსა.
9 იხარებდ, ჭაპუკო, სიჭაპუკესა შენსა და განგახარენ შენ გულმან შენმან დღეთა სიჭაპუკისა შენისათა და ვიდოდე გზათა შენთა უბიწოდ და ნუ ხილვითა თუალთა შენთაჲთა და გულისხმა-ყავ, რამეთუ ამას ყოველსა ზედა მოგიყვანოს შენ ღმერთმან საშჯელად.
10 და განიშორე გულისწყრომაჲ გულისაგან შენისა და თანაწარიცთუნე უკეთურებაჲ ჴორცთაგან შენთა, რამეთუ სიჭაპუკე და უგუნურებაჲ ამაო არს.
1 და მოიჴსენე შემოქმედი შენი დღეთა სიჭაპუკისა შენისათა ვიდრე მოსლვადმდე დღეთა მათ სიბოროტისათა და მოიწინენ წელნი, რომელთა შინა სთქუა, ვითარმედ: «არა არს ნებაჲ ჩემი მათ შინა».
2 ოდეს-იგი დაბნელდეს მზჱ და ნათელი და მთოვარე და ვარსკულავნი, და უკუნიქცენ ღრუბელნი შემდგომად წჳმისა.
3 დღესა მას, რომელსა შეიძრნენ მჴუმილნი სახლისანი და გარდაიქცენ კაცნი ძლიერებისანი და უკუმოიყვანენ მფქველნი, რამეთუ შემცირდეს და დაბნელდეს მხედველნი იგი ჴურელებსა.
4 და დაჰჴშან კარები უბნებსა ზედა უძლურებისაგან ჴმისა მფქველისაჲსა, და აღდგეს ჴმასა სირისასა და დამდაბლდენ ასულნი იგი სახიობისანი.
5 და მაღლით გამო იხილონ და დასულებანი იყვნენ გზასა ზედა და ყუავოდის ნუში, განსხუნეს მკალი და განქარდეს კაპარი, რამეთუ კაცი წარვიდა სახლსა საუკუნესა თჳსსა და მოიცვნენ უბანნი მეტყებელთა.
6 ვიდრე არა მართლუკუნიქცეს საბელი იგი ვეცხლისაჲ და შეიმუსროს ფერი იგი ოქროჲსაჲ და განტყდეს სარწყული წყაროსა ზედა და შეიმუსროს ურმისთუალი ჯურღმულსა ზედა.
7 და მიიქცეს მიწაჲ ქუეყანად, ვითარცა იყო, და სული მიექცეს ღმრთისა, რომელმანცა მოსცა იგი.
8 ამაოებაჲ ამაოთაჲ, - თქუა ეკლესიასტე, - ყოველივე ამაო.
9 და უმეტე, რამეთუ ეკლესიასტჱ იყო ბრძენ და ასწავებდა კაცთა მეცნიერებასა, და რავდენ-იგი გამოიძინა სამკაულნი იგავთანი.
10 ფრიად ეძიებდა ეკლესიასტჱ პოვნად სიტყუათა ნებისათა და დაწერილთა სიწრფოებისათა.
11 სიტყუანი ბრძენთანი, ვითარცა დეზი ჴარსა, და ვითარცა სამშჭუალნი განჴურვებულნი, რომელნი სახეთაგან მიეცნენ მწყემსობისაგან ერთისა და უმეტესი მათგანი.
12 შვილო, განეკრძალე მოგებად წიგნთა მრავალთა, და არა არს წურთაჲ და სრულებაჲ, მრავალი შრომაჲ ჴორცთაჲ