ნომერი ტექსტი
16 ვიტყოდე მე გულსა ჩემსა და ვთქუ: აჰა, ესერა, მე განვდიდენ უფროჲს მათსა, რომელნი იყვნეს უწინარჱს ჩემსა იერუსალჱმს, და შევსძინე სიბრძნჱ ყოველსა ზედა, რაოდენნი იყვნეს უწინარჱს ჩემსა იერუსალჱმს, და გულმან ჩემმან იხილა მრავალი სიბრძნჱ და მეცნიერებაჲ.
17 იგავნი და ზედამიწევნანი ვიცნენ მე, რამეთუ ესეცა სულისაჲვე გამორჩევაჲ არს.
18 რამეთუ სიმრავლესა შინა სიბრძნისასა* სიმრავლჱ მეცნიერებისაჲ არს. და რომელმან შესძინოს ცნობად, შესძინოს სალმობაჲ.
1 ვთქუ მე გულსა ჩემსა: „მოვედ აწ და გამოგცადო შენ სიხარულითა და იხილე კეთილსა შინა“. და ესეცა ამაოვე.
2 სიცილსა ვარქუ: „მიმოგანყოფილ“, სიხარულსა – „რასა ეგე ჰზამ?“
3 და განვიზრახე გულსა ჩემსა მოზიდვად, ვითარცა ღჳნოჲ, გული ჩემი და გული ჩემი მიძღოდა სიბრძნესა და დაპყრობად მხიარულებასა ზედა, ვიდრე ვიხილო, რომელძი კეთილ არს ძეთათჳს კაცთაჲსა, რომელი-იგი ყონ მზესა ამას ქუეშე რიცხჳ ცხოვრებისაჲ დღეთა მათთაჲ.
4 განვადიდენ საქმენი ჩემნი, ვიშენე მე სახლებ და დავჰნერგენ მე სავენაჴენი.
5 ვიქმენ მე მტილები და სამოთხები, და დავჰნერგენ მას შინა ხენი ყოველნი ნაყოფიერნი.
6 და ვქმენ მე საბანელნი წყალთანი რწყვად მათგან მაღნარნი მცენარეთანი.
8 შევკრიბე მე ოქროჲცა და ვეცხლიცა და ძალი მეფეთაჲ და სოფელთაჲ და ვყვენ ჩემდა შემასხმელნი მამანი და დედანი საშუებლად ძეთათჳს კაცთაჲსა, მწდენი მამანი და დედანი.
9 და განვდიდენ და შევსძინე უფროჲს ყოველთა, რომელნი იყვნეს უწინარჱს ჩემსა იერუსალჱმს, და სიბრძნჱ დამადგრა მე.
8 ჟამი არს სიყუარულისაჲ და ჟამი სიძულილისაჲ, ჟამი არს ბრძოლისაჲ და ჟამი მშჳდობისაჲ.
10 და ყოველი, რომელი ითხოეს თუალთა ჩემთა, არა დავაყენე მათგან, არა დავაყენე გული ჩემი ყოვლისაგან სიხარულისა, რამეთუ გულმან ჩემმან იხარა ყოველსა ზედა შრომასა ჩემსა, და ესე მეყო მე ნაწილ ჩემდა ყოვლისაგან ნაშრომისა ჩემისა,
11 და მივიხილე ყოველსა ზედა, ქმნულსა ჩემსა, რომელნი ქმნნეს ჴელთა ჩემთა, და რუდუნებულსა მას ჩემსა, რავდენი ვრუდუნე ყოფად. და, აჰა, ესერა, ყოველივე ამაო და ჴდომა სულისა, და არარაჲ უმეტეს მზესა ქუეშე.
12 და მოვხედენ მე სიბრძნისა და განცხრომისა და სიხარულისა, და ვინმე იყოს კაცი, რომელი მოვიდეს შემდგომად კუალსა ზრახვისა თჳსისასა, ყოველი, რომელი-იგი ქმნა.
13 და ვიხილე მე, რამეთუ არს უმეტჱს სიბრძნჱ უფროჲს უგუნურებისა, ვითარცა უმეტეს არს ნათელი ბნელისა.
14 ბრძნისა თუალნი თავსა მისსა და უგუნური ბნელსა შინა ვალს. და ვცან ესეცა, რამეთუ შემთხუევაჲ ერთი შეემთხუევის მათ ყოველთა.
15 და ვთქუ მე გულსა ჩემსა: „ვითარცა-იგი შემთხუევაჲ* უგუნურისაჲ, მეცა იგივე შემთხუევაჲ შემემთხჳოსა და რაჲსათჳს უმეტეს განვბრძნდი?“ ვიტყოდე მე გულსა ჩემსა ფრიად: „ესეცა ამავოა“, რამეთუ უგუნური ნამეტავისაგან გულისა იტყჳნ.
16 რამეთუ არა არს ჴსენებაჲ ბრძნისაჲ უგუნურისა თანა უკუნისამდე, რამეთუ მიერვე დღეთა მათ მომავალთა ყოველივე დაავიწყდა და ვითარმე მოკუდეს ბრძენი უგუნურისა თანა?
17 და მოვიძულე ყოვლითურთ ცხოვრებაჲ ჩემი, რამეთუ ბოროტ არს ჩემ ზედა ქმნული იგი, რომელი იქმნების მზესა ამას ქუეშე, რამეთუ ყოველივე ამაო და გამორჩევა სულის.