ნომერი ტექსტი
12 და ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა, და ჰრქუა მას: ასულო, პატივ-ეც მამამთილსა შენსა და დედამთილსა შენსა, რამეთუ ამიერითგან იგინი არიან მამადედა შენდა, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა. ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით! და ჰრქუა ედნა ტობიას: წინაშე უფლისა მიგცემ შენ ასულსა ჩემსა, რაჲთა არა შეაწუხო ეგე ყოველთა დღეთა. და აჰა ესერა, მე დედაჲ შენი და სარა დაჲ შენი. და ამბორს-უყო ორთავე. და განვიდეს.
13 და წარვიდა ტობია სიხარულით და აკურთხევდა ღმერთსა ცისა და ქუეყანისასა, და ილოცვიდა და თქუა: მეყავნ მე პატივისცემაჲ სიმამრისა ჩემისაჲ და სიდედრისა ჩემისაჲ, ვითარცა მამა-დედათა ჩემთაჲ, ყოველთა დღეთა ცხორებისა მათისათა.
1 და წარვიდეს გზასა მათსა და მოვიდეს კესარიას, რომელ არს წინაშე ნინევისა.
2 და ჰრქუა რაფაელ ტობიას: შენ იცი, ვითარ დაუტევე მამაჲ შენი.
3 აწ წარუსწროთ და მზა ვყოთ სახლი, ხოლო ცოლი შენი მოვიდეს მოცალედ შემდგომად ჩუენსა.
4 და წარვიდეს ორნივე, ხოლო ძაღლი იგი რბიოდა უწინარეს მათსა. და ჰრქუა რაფაელ ტობიას: მიიღე ნავღელი თევზისაჲ მის ჴელსა შენსა. და იყოს, ვითარცა მიეახლო მამასა შენსა, იგი მოგიჴდეს შენ ამბორისყოფად, და თუალნი მისნი აღებულ იყვნენ. ხოლო შენ აცცჳე ნავღელი იგი თუალთა მისთა, და შესტკივეს წამალი იგი და მოჰჴადოს თეთრი იგი თუალთაგან მისთა, და აღიხილნეს თუალნი მამამან შენმან და იხილოს ნათელი.
5 და ანა, დედაჲ მისი, დგა გარე და ხედვიდა გზასა
7
8
9 და კუალად განვიდა ანნა მიგებებად ძისა თჳსისა. და მოეხჳა მას და დავარდა ქედსა მისსა ზედა და თქუა: ვინაჲთგან გიხილე შენ, შვილო, აწ თუ მოვკუდე, არღარა ვწუხდე, რამეთუ ვიხილე პირი შენი.
10 და მოვიდა ტობისა. ხოლო იგი დგა კართა ზედა, და ოდეს ესმა ჴმაჲ ძისა თჳსისაჲ, უნდა მიგებებაჲ მისი და ეჩქუეფებოდა აქა და იქი. და მორბიოდა ტობია მამისა თჳსისა. და მიყო ტობი პირი თჳსი ამბორისყოფად ძისა თჳსისა, და ორნივე თუალნი განხმულ იყვნეს.
11 და შთააცცჳა ნავღელი იგი თევზისაჲ თუალთა მისთა. და დაიწუხნა თუალნი თჳსნი, რამეთუ შესტკივეს. და თქუა: რაჲსა ჰყავ ესე, შვილო? და ჰრქუა ტობია: დაითმინე, მამაო, რამეთუ წამალი მიტევებისაჲ არს. და შეახო მამასა თჳსსა.
12
13 და მოჰჴადა წამალმან მან თეთრი იგი თუალთაგან მისთა. და აღიხილნა და იხილა ნათელი. და აკურთხევდა ღმერთსა, და მიჰხედა ძესა თჳსსა და ამბორს-უყოფდა მას.
14 და ჰრქუა: აწ გიხილე შენ, შვილო. კურთხეულ არს უფალი,
15 რამეთუ ვიხილე ძეჲ ჩემი, და აჰა ესერა, ვხედავ ძესა ჩემსა. კურთხეულ არს სახელი უფლისაჲ საკჳრველთმოქმედისაჲ. და შევიდეს ტობი და ანნა, ცოლი მისი სახიდ. და უხაროდა მათ და აკურთხევდეს ღმერთსა ყოვლისა მისთჳს, რავდენი იქმნა მათთჳს. და უთხრა ტობია მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი წარემართა გზაჲ მისი. და მოიღო ვეცხლი იგი და მოიყვანა სარა, ასული ჰრაგუელისი თუისა ცოლად . და აჰა ესერა, არს, მახლობელად ბჭეთა მოვალს.
16 და განიხარეს ტობი და ანნა და განვიდეს მიგებებად სძლისა მის მათისა. და იხილეს ნათესავთა მათთა და ყოველთა, რომელნი შეემთხუეოდეს. და უკჳრდა, რამეთუ ვიდოდა ტობი ყოვლითა ძალითა თჳთ და არავინ წინა-უპყრობდა მას. და აკურთხევდა მაღლითა ჴმითა ტობი ღმერთსა. რამეთუ შეიწყალა იგი ღმერთმან და აღუხილნა თუალნი მისნი.
17 და ოდეს მიეახლა ტობი სარას, ძისცოლსა თჳსსა, აკურთხა იგი და ჰრქუა მას: მოგუალე, რამეთუ ცოცხლებით მოხუედ, ასულო. კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგიყვანა შენ ჩემდა, და კურთხეულ მამაჲ შენი და კურთხეულ დედაჲ შენი და კურთხეულ ტობია, ძეჲ ჩემი, და კურთხეულ იყავ შენ, ასულო!
18 და იყო სიხარული დიდი მას დღესა შინა ყოველთა ჰურიათაჲ, რომელნი იყვნეს ნინევს შინა.
1 და ოდეს აღასრულეს ქორწილი იგი, ჰრქუა ტობი ძესა თჳსსა ტობიას: მივსცეთ სასყიდელი კაცსა მას, რომელი წარვიდა შენ თანა. და მერმე შე-ვეღა-მსძინოთ სასყიდელსა ზედა მისსა.