ნომერი ტექსტი
7 და ოდეს დაჰჴდა მზე, წარვედ და დავჰფალ იგი.
8 და მოძმენი მეკიცხევდეს მე და იტყოდეს: არღარა ეშინის ამას მოკლვისაგან. ამის საქმისათჳს ივლტოდა და კუალად მკუდართავე დაჰფლავს.
9 და მასვე ღამესა დავჰფალ იგი და მოვედ და დავწევ შეგინებული კედელსა თანა ეზოჲსასა, და პირსა არა დამებურა.
46 და იყო, ვიდრე იგი ეტყოდაღა ერსა მას, აჰა-ესერა, დედაჲ მისი და ძმანი მისნი დგეს გარე და ეძიებდეს მას სიტყუად.
11 ხოლო ცოლი ჩემი ანნა ნადობდა სადედოსა.
12 და მიუძღუანებნ უფალსა მათსა და მოიღებნ სასყიდელსა. და მეშჳდესა თთუესა ამის იგრიკისასა მოჰკუეთნა ქსელნი და მიუძღუანნა იგინი უფალთა მისთა. და მოსცეს მას სასყიდელი და დაურთეს მას ზედა თიკანი.
4 ხოლო მე ვიდრე პურის ჭამამდე აღვდეგ, აღვიღე იგი და შევიღე სახლსა, ვიდრემდე დაჰჴდა მზე.
43 ხოლო ესემცა იცით: უკუეთუმცა უწყოდა სახლისა უფალმან, რომელსა საჴუმილავსა მპარავი მოსლვად-არს, იღჳძებდამცა და არა უტევა დათხრად სახლისა თჳსისა.
21 და რომელმან ფუცოს ტაძარსა, ფუცავს მას და რომელი დამკჳდრებულ-არს მას შინა.
13 ხოლო ვითარცა შემოვიდა ჩემდა, იწყო ბარიდ თიკანმან მან. და ვარქუ მას: ვინ მოიყვანე თიკანი ესე? ნუუკუე მპარავი არს? მიეც უფალთა თჳსთა, ვისიცა არს, რამეთუ არა ჯერ არს ნაპარევი ჭამად.
14 ხოლო მან თქუა: ნიჭად მომცეს ეგე სასყიდელსა ზედა. და არა მრწმენა მისი. ვეტყოდე, რაჲთამცა მისცა უფალთა მისთა, და ვჰრისხევდი მას. ხოლო მან მომიგო და მრქუა მე: სადა არიან მოწყალებანი შენნი და სიმართლენი შენნი? აჰა ესერა განცხადნა ყოველი შენ ზედა.
1 და შევწუხენ და ვტიროდე და ვილოცევდ ურვით და ვიტყოდე:
2 მართალ ხარ შენ, უფალო, და ყოველნი საქმენი შენნი და ყოველნი გზანი შენნი მოწყალება არიან და ჭეშმარიტება, და საშჯელსა სიმართლისა და ჭეშმარიტებისასა შჯი უკუნისამდე.
3 მომიჴსენე მე და მოიხილე ჩემ ზედა და ნუ შურსა ეძიებ ცოდვათა ჩემთასა და უმეცრებასა მამათა ჩემთასა, რომელთა შეგცოდეს შენ წინაშე.
4 რამეთუ არა ისმინნეს მცნებანი შენნი და მიმცენ ჩუენ მიმოდასატაცებელად და ტყუეობად და სიკუდიდ და იგავად და საყუედრელად ყოველთა წარმართთა, რომელთა შორის განბნეულ ვართ.
5 ხოლო აწ, ყოველნი მსჯავრნი შენნი ჭეშმარიტ არიან ყოფად ჩემგან ცოდვათა ჩემთათჳს, და რამეთუ არა ვყვენით მცნებანი შენნი, რამეთუ არა ვიდოდეთ ჭეშმარიტებით წინაშე შენსა.
6 ხოლო აწ სათნოებისაებრ ნებისა შენისა ყავ წინაშე შენსა ჩემ თანა და ბრძანე მიღებაჲ სულისა ჩემისაჲ, რაჲთა განვეტეო და ვიქმნე მიწა; რამეთუ უმჯობეს არს ჩემდა სიკუდილი, ვიდრე ცხორებასა, რამეთუ ყუედრებაჲ ნაცილი მესმა და მწუხარებაჲ დიდი არს ჩემ თანა. ბრძანე განტევებაჲ ჩემი ურვილებისა ამისგან აწვე საუკუნესა მას ადგილსა და ნუ გარე-მიიქცევ, უფალო, პირსა შენსა ჩემგან.
7 მას დღესა შინა შეჰხუდა სარას, ასულსა ჰრაგუელისსა, ეკბატანს ხუჟიკეთისასა ამასცა ყუედრებაჲ მჴევალთაგან მამისა მისისათა.
30 და იტყჳთ: უკუეთუმცა ვიყვენით დღეთა მათ მამათა ჩუენთასა, არამცა ვიყვენით მათ თანაზიარ სისხლსა მას წინაჲსწარმეტყუელთასა.
8 რამეთუ მიცემულ იყო იგი შჳდთა ქმართა, და ასმოდაეოსი, ბოროტი ეშმაკი, მოსრვიდა მათ ვიდრე შესლვამდე მათა მის თანა, ვითარცა არს წესი დედათაჲ. და ჰრქუეს მათ: არა გიცნობიეს-ა, რომელსა დაგიშთობიან ქმარნი? რამეთუ შჳდი ქმარი გესუა და ერთისაცა მათგანისა არა სახელ-გედვა შენ ცოლად.